پرش های مارمولکها از مکانیسم تا فرآیند

مارمولکها امروزه در جامعه بشری نقش های حیاتی خود را در دارو شناسی و مکانیسم ژنتیکی خود در حال نمایان کردن می باشند.

شاید کمتر متخصصی باشد که به این موجود آفرین نگفته باشد.

امروزه نقش مارمولکها در سیستم های حرکتی بعنوان یک مکانیسم کاملا پیچیده در حال بررسی می باشد.

اگر تاکنون سعی کرده باشید تا مارمولکی را بگیرید حتما دیده اید که چقدر سخت است اما چنانچه مارمولک را در گوشه‌‌ای به دام انداخته و ضربه‌ای به او زده باشید می‌بینید که اکثر آنها سرانجام برای فرار از چنگ شما از یک سیستم رهاسازی سریع و فوری استفاده می‌کنند

آنها به سادگی دمشان را می‌اندازند تا حرکات و جهش‌های ناگهانی دم باعث حواس پرتی و گیجی شکارچی شود و بسرعت خودشان را به مکان امنی می‌رسانند.

تحقیقات نشان می‌دهد بیش از ۵۰ درصد مارمولک‌ها برای فرار از دست شکارچیان قسمتی از دمشان را از بدن جدا می‌کنند و در تجارت بین مرگ و زندگی با پرداخت تمام یا قسمتی از دم زندگی را می‌خرند.

محققان در تلاشند تا بدانند چگونه این فقدان می‌تواند در جابه‌جایی و زنده ماندن مارمولک اثرگذار باشد خصوصا مارمولک‌هایی که روی درختان زندگی می‌کنند و از شاخه‌ای به شاخه‌ای دیگر می‌پرند چگونه از عهده این نقصان بر می‌آیند.

محققان با ایجاد یک محیط شبیه‌سازی شده توسط تعدادی جعبه به مطالعه یک نوع مارمولک درختی موسوم بهALONE پرداختند. محققان مارمولک را وادار کردند از ارتفاع ۱۱سانتی‌متری روی سکو خود را پرتاب کند و در این حین از حرکات مارمولک فیلم گرفتند.

مارمولک با پرش روی پاهای عقبی خود به زیبایی و در فاصله ۱۵ تا ۳۰ سانتی‌متری از سکو روی زمین فرود می‌آمد، اما این کار چگونه بدون داشتن دم انجام می‌شود؟

محققان با گرفتن مارمولک مانند یک صیاد او را وادار کردند تا دم خود را جدا کرده و سپس از روی سکو بپرد.

به محض قرار گرفتن مارمولک در هوا متوجه شدند بعضی حالات با قبل متفاوت است و حرکت بسیار عجیبی انجام می‌شود که هنگام پرش نامشخص است. پس از این‌که فیلم به صورت آهسته بازنگری شد، محققان متوجه شدند در حالی‌که دم جدا شده حیوان مانند شلاق به اطراف برخورد می‌کند، مارمولک به پشت شروع به معلق زدن در هوا می‌کند که‌ این حالت تا حدی کنترل نشده بود. البته بعضی مارمولک‌ها در این حالت بهتر مسیر پرتاب و فرودشان را کنترل می‌کردند.

آنالیز حرکت مارمولک‌ها نشان می‌داد تفاوتی میان داشتن دم و یا نداشتنش هنگام بلند شدن از روی سکو وجود ندارد و تنها هنگام ترک سکو باعث ایجاد اشکالاتی می‌شود به طوری که مارمولک به اندازه ۳۰ درجه به عقب متمایل شده و گاهی اوقات با پشت به زمین می‌خورد. مارمولک‌هایی که دم دارند، به هنگام پرش دمشان را به سمت پایین فشار می‌دهند و شاید این حرکت باعث پایدارتر شدن پرش آنها می‌شود.

سوال اینجاست که اگر پرش و فرود دقیق برای مارمولک‌ها مهم است چگونه به هنگام مقابله با خطر و از دست دادن دم مختصات دقیق جایی را که باید فرود آیند محاسبه می‌کنند. محققان مطمئن نیستند که‌ مارمولک‌ها به هنگام پرش و برای جلوگیری از چرخش بدن، دم را به سمت پایین فشار می‌دهند یا این حرکت بی‌اراده باعث پایداری حرکت می‌شود.

محققان در تلاشند بیشتر بدانند چگونه مارمولک خودش را با زندگی بدون دم سازگار می‌کند.